رای رسیدن به هر موفّقیتی، آمادگی روحی و جسمی در کنار یکدیگر لازم اند و ارتباط این دو (جسم و روح) با هم را می توان به نقش نرم افزار و سخت افزار در کامپیوتر شبیه دانست؛ چرا که جسم، بدون روح، نعشی بیش نیست و روح هم بدون جسم، منشأ اثری نخواهد بود. امّا داستان ارتباط این دو با هم، بسیار بالاتر از این تشبیه و نقشی که در زندگی دارند، است. همبستگی و الفت روح و جسم، به قدری است که به سختی می توان این دو را از هم تفکیک کرد، اگر چه هنوز با وجود پیشرفت های فراوان علوم مختلف، اثرگذاری این دو بر هم نیز به روشنی مشخّص نشده است.

تحقیقات فراوانی که در این ارتباط انجام شده اند، نشان می دهند که افراد ناامید و افسرده، بیشتر در معرض امراض جسمی قرار می گیرند و طول عمر کمتری نیز دارند و یا این که در حالت افسردگی، از کارایی سیستم ایمنی بدن کاسته می شود و تعداد گلبول های سفید خون پایین می اید. از طرف دیگر، حالات جسمی مثبت، مانند لبخند زدن، صاف ایستادن و سینه را به طرف جلو دادن، موجب تغییر احساس و رفتار می شود و بر حالات شیمیایی و الکتریکی بدن، اثرگذار است و به گفته ویت اشتاین: جسم انسان، بهترین تصویر روح است»